تردیدی نیست که ما امروز به دنبال پیشرفت سریع و همه جانبه کشور هستیم، اما روشن است که منظور از پیشرفت، آن پیشرفتی است که تأمین کننده سعادت حقیقی مردم ایران باشد. به اعتقاد ما، این اسلام و جهان بینی الهی است که علاوه بر مقصد، راه و روش پیشرفت واقعی را هم معرفی می کند. با این بیان، روشن است که یکی از اساسی ترین لوازم پیشرفت، دست یابی به علوم انسانیِ اسلامی و جاری کردن آن در رگ های جامعه دانشگاهی و حوزوی ایران است. علوم انسانیِ اسلامی، اولاً به معنی قرارگرفتن علم، اعم از علم تجربی، علم ریاضی و علم برهانی زیر چتر وسیع جهان بینی اسلامی به منظور حل مسائل روزمرّه و متنوع جامعه انسانی و ثانیاً، به مفهوم رسمیت دهی و بهره گیری مناسب از علم وحیانی در جهت پاسخگویی به پرسش های مبنایی و البته بی پاسخ بشر است. باید توجه نمود، با طرح درست علوم انسانیِ اسلامی، می توان به دنبال رفع انحصارگرایی علمی و باز کردن غل و زنجیرهایی بود که قرن هاست بوسیله علم سکولار به فکر انسان ها بسته شده و آنها را از آزاداندیشی به معنای واقعی کلمه محروم کرده است. اساساً مهم ترین رسالت اسلام، آزادساختن انسان از اسارت و بردگی فکری است؛ تا وقتیکه بشر در حوزه اندیشه، اسیر مادیگرایی و سطحی نگری های ناشی از تفکر اینجهانی باشد، قادر به شناخت عمیق و همه جانبه هستی و خود، و سپس کشف روابط میان هستی و انسان نیست. در واقع، علوم انسانیِ اسلامی با رفع حصر از منابع معرفتی، و با مهیا نمودن زمینه عبور از عرصه اینجهانی، فرصت دست یابی به شناخت عمیق مسائل انسانی و اجتماعی را فراهم می کند. امروز به لطف الهی و به برکت انقلاب اسلامی، اکثر اساتید متعهد دانشگاه و حوزه درصدد تحول مبنایی در علوم انسانی موجود، و بازکردن چتر جهان بینی اسلامی در میدان اندیشه ورزی هستند و به خوبی می دانند که تنها راه کسب استقلال فکری و پایان دادن به تقلید و سرسپردگی در علوم انسانی، ظهور علوم انسانیِ اسلامی است. با این وجود، می بایست حقیقتاً متأسف بود که این روزها عده ای با نفی صریح پیشرفت درون زا و متکی به توانمندی های ملی و بروز دادن ذوق زدگی خود نسبت به جهانی شدنِ غربی، به حدی در گرایش به غرب افراط می کنند که می گویند کسی که زبان انگلیسی نمی داند، نمی تواند منطقی فکر کند! به اعتقاد ما، این سخن اهانت آمیز، تفاوتی با سخن معروف میرزاملکم خان ندارد که صد سال قبل می گفت باید برای ترقی، از فرق سر تا نوک پا غربی شد. به نظر من، با این تفکرات مرتجعانه که امروز از سوی بعضی از روشنفکران غربزده ظهور تازه ای پیدا کرده است، و مع الاسف تابلوی علمی هم به آن آویزان شده است، حقیقتاً باید نگران سلطه اقلیت در دانشگاه ها و از همه مهم تر، مدیریت کشور بود. ما امیدواریم اساتید و پژوهشگران آزاداندیش و پُرتوان ما، با نشان دادن اراده خودشان، و نافرمانی از نسخه های تحمیلی غرب، فضای جامعه علوم انسانی کشور را برای ورود اکسیژن سالم و رفع خفگی ناشی از دگم اندیشی و تحجر مدرن، تغییر دهند. همانطور که امام رحمه الله علیه فرمودند، انقلاب اسلامی آمده است تا در دانشگاه های ما و در دستگاه های مدیریتی کشور، به رکوع و سجود در برابر غرب پایان بدهد و با برگرداندن اعتماد به نفس ملی، زمینه استقلال فکری و آزاداندشی را فراهم کند. البته شکی نیست که ما به تجارب دنیا در همه زمینه ها نیاز داریم و حتماً از این تجارت با چشم باز و با رویکرد گزینشی استفاده می کنیم، اما به هیچ وجه مرعوب ظواهر تمدنی غرب نمی شویم.